Volkskrant, Frits van der Waa

Het is een imposant gezicht: vier klavecimbels op een rij, als een soort vierdubbelloopsgeschut op de toehoorders gericht. Het geluid dat eruit komt is even bijzonder: op de slechtste momenten klinkt het alsof iemand een emmer paperclips uitgiet over een blikken plaat, maar een groot deel van de tijd is het een weergaloze belevenis, een ruisende, sonore klankmassa vol prangende akkoorden en ragfijne omspelingen. Die zeldzame traktatie schotelt Ton Koopman zijn publiek voor, samen met zijn eega Tiny Mathot, twee jongere klavecinisten en vijf strijkers uit het Amsterdam Baroque Orchestra. (...)

Als het spel gelijk en in balans is, leidt dat tot euforische ervaringen. Dat gebeurt paradoxaal genoeg vooral in de dunner bezette delen. Zo is het langzame deel uit het concert BWV 1060 (voor 'slechts' twee klavecimbels) een lust voor het oor, dankzij de getokkelde orkestbegeleiding, die de beide klavecinisten alle ruimte laat voor ritmische souplesse en smaakvolle versieringen. En op dat fantastische Bach/Vivaldi-concert is blijkbaar hard gewerkt, want daar laten de vier solisten de vonken vanaf sproeien: repeterende motieven als kwetterende vogeltjes, briljante ketens van tertsen, veelhandige trillers en leuke vraag- en antwoordspelletjes met de strijkers maken dit tot muziekgenot van de eerste orde.